Στην ψυχοθεραπεία του παιδιού και του εφήβου ισχύει, αναλογικά, ό,τι ισχύει και για την ψυχοθεραπεία των ενηλίκων: και εδώ ασχολούμαστε με το συναίσθημα, τις σκέψεις, τη συμπεριφορά του παιδιού, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του αναπτυξιακού σταδίου στο οποίο βρίσκεται. Σκοπός είναι να απαλλαγεί από τη δυσφορία το παιδί, να βοηθηθεί να ωριμάσει και να μπορεί να χαίρεται τη ζωή, αναπτύσσοντας, συν τω χρόνω, μια αυτόνομη προσωπικότητα.

Κυρίως στα μικρότερα παιδιά, συνήθως γίνονται αρχικά κάποιες συναντήσεις με τους γονείς, ενώ οι γονείς είναι αυτοί που θα καταθέσουν στο θεραπευτή το αίτημα, δηλαδή ποιο είναι το πρόβλημα κατ’ αυτούς και τι επιδιώκουν από τη θεραπεία. Συχνά, χρειάζεται και συμβουλευτική με τους γονείς, καθώς, όπως είναι φυσικό, τόσο τα προβλήματα του παιδιού, όσο και η επίλυσή τους, περνούν μέσα από τη συνεργασία των γονέων. Μερικές φορές, μάλιστα, μπορεί να αρκεί η συμβουλευτική γονέων για να αντιμετωπιστεί η δυσκολία και δεν είναι απαραίτητη η ψυχοθεραπεία του παιδιού, ενώ σε άλλες περιπτώσεις συνιστάται η ψυχοθεραπεία να γίνεται σε οικογενειακό πλαίσιο.

Ο τρόπος εργασίας των ψυχοθεραπευτών με τους εφήβους δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές σε σχέση με τη δουλειά με ενηλίκους, ενώ στα μικρότερα παιδιά προστίθεται και η ζωγραφική και το παιχνίδι. Σημαντική είναι, προφανώς, και εδώ η καλή θεραπευτική σχέση. Επίσης, λόγω ακριβώς του εξελικτικού χαρακτήρα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, τα αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας ίσως ενισχυθούν και φανούν ακόμα περισσότερο μετά τη λήξη της συνεργασίας. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να ενημερωθούν οι γονείς για τις αλλαγές στο παιδί από τρίτα πρόσωπα, όπως για παράδειγμα τους δασκάλους, καθώς οι γονείς βρίσκονται τόσο κοντά στο παιδί που μπορεί να μην αντιληφθούν την καθημερινή αλλαγή του.