Εκτός από την «κλασική», ατομική ψυχοθεραπεία, αρκετές δεκαετίες ιστορίας μετρά και η ομαδική θεραπεία, η οποία άρχισε να διαδίδεται το διάστημα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, εξελίχθηκε μέσα από τις πειραματικές δεκαετίες του 1960 και 1970, για να αποκτήσει έκτοτε, κυρίως μέσα από το έργο του Ίρβιν Γιάλομ, το δικό της θεωρητικό και ερευνητικό υπόβαθρο.

Υπάρχουν πολλά είδη ομάδων: ομάδες αυτογνωσίας, ομάδες ατόμων που παρουσιάζουν την ίδια ψυχολογική δυσκολία (π.χ. κοινωνικό άγχος) ή πάσχουν από την ίδια σωματική πάθηση (π.χ. καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς κλπ), ομάδες γονέων, ομάδες ψυχοεκπαίδευσης (π.χ. για το άγχος).

Η προφανής διαφορά της ομαδικής θεραπείας σε σχέση με την ατομική είναι ότι, στην ομάδα, δεν υπάρχει μόνο η σχέση και το δίπολο θεραπευτή – θεραπευόμενου. Ο θεραπευτής συντονίζει και αποτελεί με τη σειρά του μέλος της ομάδας.

Στόχος της ομάδας είναι να μάθουν τα μέλη να εμπιστεύονται το ένα το άλλο, αναγνωρίζοντας ότι τους συνδέουν κοινές δυσκολίες και ανάγκες, ενισχύοντας την αυτογνωσία τους και αναπτύσσοντας αποδοχή, τόσο για τους άλλους, όσο και για τον εαυτό τους, ενώ, παράλληλα, ανακαλύπτουν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών τους.

Την ίδια σημασία που έχει στην ατομική θεραπεία, έχει και στην ομαδική το ζήτημα του απορρήτου, στο οποίο δεσμεύονται εξίσου όλα τα μέλη της ομάδας.

Οι ομάδες μπορεί να είναι ανοιχτές ή κλειστές, δηλαδή να προστίθενται νέα μέλη με το πέρασμα του χρόνου ή να αποτελούνται από τα ίδια μέλη από την αρχή μέχρι το τέλος των συναντήσεων. Μπορεί, επίσης, να είναι βραχείας διάρκειας, με λιγότερες από 10 συναντήσεις ή μακρόχρονες, με διάρκεια ακόμα και ετών.